Mięguszowiecki Szczyt
Mięguszowiecki Szczyt Wielki (do roku 1854 nazywany przez górali - Hrubym) mający 2438 m n. p. m. zajmuje drugie miejsce pod względem wysokości po polskiej stronie Tatr. Ten dwuwierzchołkowy masyw rozdzielony Wielką Mięguszowiecką Szczerbiną wznosi się między Morskim Okiem a Doliną Rybiego Potoku i zwraca uwagę turystów przebywających w tym rejonie.
Pierwszego wejście na szczyt dokonał 28.06.1877 roku Ludwik Chałubiński (z udziałem dwóch tatrzańskich przewodników Maciejem Sieczką i Wojciechem Roją), co zresztą było nie małym wyczynem w polskim taternictwie. Natomiast w sezonie zimowym poraz pierwszy na szczyt dotarli w 1906 roku niemieccy pasjonaci górskich wypraw - Ernest Dubke oraz Alfred Martin.
Niestety, ale z Mięguszowieckim Szczytem związane są jedne z największych tragedii w polskim taternictwie (w trakcie próby zimowego przejścia w 1905 roku życie stracił wybitny wspinacz Zbigniew Abgarowicz, w 1992 roku zginął instruktor Jerzy Hirszowski i trzy młode taterniczki towarzyszące mu w trakcie wyprawy).
Droga prowadząca na Mięguszowiecki Szczyt nie należy do najłatwiejszych ze względu na bardzo strome ściany, a także występujące wiszące kotły i podcięte żleby. Trasa prowadząca na szczyt wymaga dużej wprawy w pokonywaniu wysokogórskich terenów. Wspinaczka może odbywać się jedynie przez doświadczonych turystów z udziałem tatrzańskiego przewodnika.
